মুখ্যপৃষ্ঠালৈ যাবলৈ ইয়াত ক্লিক কৰক
জয়মতী কুঁৱৰীৰ মালিতা ( প্ৰথম খণ্ড )
✍ ණডাম চাও কৃপানাথ ফুকন
ৰূদ্ৰসিংহৰ সপোন
যিদিনা ৰূদ্ৰসিংহ স্বৰ্গদেৱে
ন্যায়বাগীশ ভট্টাচাৰ্য্যত শৰণ ললেগৈ
পৰি ৷
স্বৰ্গৰ লক্ষ্মীয়ে সপোনত দেখালে
জয়মতীৰ আকৃতি ধৰি ৷৷
শুনাপু্ত্ৰ মোৰ চেনেহৰ গোঁহাইদেউ,
অকাৰ্য্য কৰিলা ঘোৰ ৷
নিজৰ ধৰ্ম এৰি পৰক ভজিলা
স্বৰ্ধমে বুলিছে দোষ ৷৷
সৰুতে মাতৃহৈ এৰিথৈ গ'লোগৈ
তুমি দুখ পালা ঘোৰ ৷
পিতৃৰ সম্পত্তি ৰাজত্ব ভূঞ্জিবা
চেনেহৰ পুত্ৰ মোৰ ৷৷
তোমাৰ সম্পত্তি পুত্ৰই ভূঞ্জিৱ
চুতেনফা চেনেহৰ নাতি ৷
তাৰ পাছৰ খণ্ডত পৰধৰ্ম দোষত
বিভ্ৰাট ঘটিব অতি ৷৷
স্বধৰ্ম আদিমূল স্বধৰ্ম জাতিকুল
স্বধৰ্ম ব্ৰহ্মাণ্ডত ঘাই ৷
স্বধৰ্মৰ বাহিৰে নাই৷৷
যত অপৰাধী দেৱধৰ্ম দোষি
স্বধৰ্মৰ অপৰাধ ঘাই ৷৷
যত সুখ শান্তি, ঐশ্বৰ্য্য বিভূতি
স্বধৰ্ম আনন্দৰ স্থান ৷
সকলো দোষতকৈ জানিবা গোঁহাইদেউ
স্বধৰ্মৰ অপৰাধ টান ৷
স্বধৰ্ম আদিমূল অমূল্যৰত্ন
কুলৰ দেৱে বোলে যাক ৷
হেনুহেন স্বধৰ্ম এৰিলা গোঁহাইদেউ
বহলাই কিনো কম তাক ৷৷
ৰংপুৰ নগৰখন চনপুৰ হ'বগৈ
নেথাকে আহোমৰ জাতি ৷
সোণৰ কলচী মাটিত পৰিব
বিদেশীয়ে ধৰিব ছাতি ৷৷
য'ত কেৰুমণি পিন্ধাৰ সামগ্ৰী
ভোজনৰ সোণালী বাতি ৷
সকলো টোপোলাত বান্ধি লৈ
গোঁহাইদেউ
স্বৰ্গলৈ যামগৈ গুছি ৷৷
এতেকে বুলিয়া স্বৰ্গৰ লক্ষ্মীয়ে
যত দ্ৰব্য-বস্তু মানে ৷
ৰিহাৰ আঁচলত টোপোলাত বান্ধি লৈ
গোটাই আনি স্থানে স্থানে ৷৷
বন্দুক বৰশিলৈ ঢাল তৰোৱাল
সবেও টোপোলাত ৰ'ল ৷
সবাকো আঁচলত বান্ধি লৈ বিমানত
উঠি দেৱী স্বৰ্গলৈ গ'ল ৷৷
তেনেতে ৰুদ্ৰসিংহ ৰজা স্বৰ্গদেৱে
সাৰপালে চকমক কৰি ৷
পালেঙত বহি লৈ কান্দিব ধৰিলে
পুৰণি কথা সুমৰি ৷৷
হায় মোৰ মাতৃ সতীজয়মতী
মোৰ জন্মদাত্ৰী আই ৷
দুষ্ট ল'ৰাৰজাই কাহানিবাই মাৰিলে
কি ভাগ্য দেখিলো হায় ৷৷
দেউতা পলায়গৈ প্ৰৱাসত আছিলে
আমি সৰু ল'ৰা আই ৷
দুষ্ট ল'ৰা ৰজাই তোমাক মাৰিলে
অকলে নিজানে পায় ৷৷
যিদিনা ল'ৰা ৰজাই তোমাক ধৰাই
নিলে
চঅঁৰা চাউদাং লগায় ৷
আমি দুই ভায়ে কান্দি কান্দি আইতা
তোমাকে আছিলো চায় ৷৷
চাউদাঙৰ হাতত তুমি কান্দিছিলা
দেউতাৰ কথাকে গায় ৷
তোমাৰ লগতে আমিও কান্দিলো
তোমাৰ মৰম বৰ্ণায় ৷৷
যেতিয়া চাউদাঙে তোমাক ধৰি নি
হাতীত ললেগৈ তুলি ৷
চিঞৰি বাখৰি কান্দিলো আইতা
আমাক কোনে খোৱাব বুলি ৷৷
হাতীৰ ওপৰত তুমি কান্দি গ'লা
দুগালে দুধাৰী পানী ৷
আমি দুইভায়ে কান্দোতে কান্দোতে
টোপনি নধৰিল ৰাতি ৷৷
লেচাই চালুকীয়া চেনেহৰ ভাইটি
ৰাতি শুওঁতে আই ৷
আইতা আইতা বুলি কান্দিছিলে
শুৱাপাটীত খেপিয়াই চায় ৷৷
সমনীয়াবোৰে ফুৰে লগ লাগি
ওমলে আনন্দ কৰি
আমি দুয়োভায়ে নেহাঁহো নেমাতো
তোমালৈ মনত পৰি ৷৷
দৈৱৰ লিখনে সেই দুখ খণ্ডিলে
ল'ৰাৰজা পতন হ'ল ৷তোমাৰ প্ৰাণবৈৰী
ল'ৰাৰজাক মাৰি
দেউতা ৰজা হ'ল ৷৷
জয়েশ্বৰী মাহীদেউ মাহীআই হ'লহি
আমাৰ গুচিলে দুখ ৷
মাহীআইৰ মৰমে তোমাক পাহৰালে
তোমাৰ নিচিনা মুখ ৷৷
দেউতা গদাধৰ সিংহ স্বৰ্গদেৱে
চৌধ্যবছৰ ৰাজত্ব কৰি ৷
ষোল্লশ প়ঞ্চানবৈ চনৰ পহিলা বহাগত
চলিলে বৈকুণ্ঠপুৰী ৷৷
দেউতা স্বৰ্গী হ'ল আসনশূন্য হ'ল
মন্ত্ৰী সকলে জানি ৷
পিতৃৰাজ্য পালিবলৈ বুলি
মোক ৰজা পাতে আনি ৷৷
মোৰ দেশৰ পৰা বন্দুক বৰশিলৈ
ঢাল তৰোৱাল লৈ ৷
নিচলা কৰি মোক যোৱাগৈ আইতা
কিমতে প্ৰৱৰ্ত্তিম মই ৷৷
শুনা মহামতী কুলৰ আইতা
জাতিৰ তুমি আই
অবোধ পুত্ৰ হৈ তোমাক পাহৰিলো
ক্ষমিবা সকলো দায় ৷৷
চাৰিটি শৰণ ললো হিন্দুধৰ্মত
চাৰি প্ৰতিজ্ঞাত ৰ'লো ৷
প্ৰতিজ্ঞাৰ লগত ভজন কৰিলো
জাতকুল বিক্ৰয় গ'লো ৷
মাতৃৰ কোলাত সদাসৰ্বক্ষণ
শিশুৱে যত দোষ কৰে ৷
বিষ্ঠা মূত্ৰ এৰে চৰণে প্ৰহাৰে
তথাপি দোষ নধৰে ৷৷
পুতেকে জীয়েকে বেয়া ভাল বোলে
তেওঁ বোলে প্ৰিয় বাক৷
ইজন্মৰ যত কৰ্ম দোষ সৱে
ক্ষমিব লাগে আমাক ৷৷
ৰজাদেৱৰ বহু স্তুতি ভক্তি দেশী
স্বৰ্গৰ লক্ষ্মীয়ে আনি ৷
অস্ত্ৰৰ সোণালী কিছুমান দিলে
বংশৰ পুত্ৰ মানি ৷
লক্ষীয়ে বোলে শুনা পুত্ৰ মোৰ
স্বধৰ্ম এৰিলা জানি ৷
কুলৰ দেৱ গণে উলটি যাবগৈ
কহিলো সত্যবাণী ৷৷
ৰূদ্ৰসিংহ ৰজাই সাৰ পাই উঠি
সপোনৰ কথা ভাৱি ৷
শোক সাগৰত মন উতলিলে
নিজৰ দোষ দেখি ৷৷
ভট্টাচাৰ্য গোঁহাইৰ উপদেশ মতে
দেৱীক পূজিবলৈ গ'ল ৷
উন্নৈশ বছৰ ৰাজ্যভোগ কৰি
স্বৰ্গদেউ স্বৰ্গী হ'ল ৷
কপিৰাইত © বাই "মাদুৰি"ৰ হৈ নিতুপন বৰগোহাঁই দ্বাৰা সৰ্বস্বত্ব সংৰক্ষিত ।
Log in
