pacman, rainbows, and roller s

image
মুখ্যপৃষ্ঠালৈ যাবলৈ ইয়াত ক্লিক কৰক

জয়মতীৰ মালিতা ( তৃতীয় খণ্ড)


✍ ডাম চাও কৃপানাথ ফুকন

গদাপাণিৰ বিলাপ


হে মোৰ বিধাতা, ভাগ্য লিখোতা
বিপদ হ'লহি ঘোৰ,
দুটি পুত্ৰ সমে চেনেহী ভাৰ্য্যাক
বিচ্ছেদ কৰিলা মোৰ ৷
শয়নে ভোজনে ভাৰ্য্যাপুত্ৰ সমে
সুখৰে সদা আছিলো ,
সুখৰ প্ৰয়াস পাহৰি কিমতে
অৰণ্য মাজে আহিলো ৷
সহজ অৱলা নাৰী পৰাধীন
স্বামী বশ্য সৰ্বদায় ,
স্নেহৰ প্ৰিয়াক পাহৰি কিমতে
আহিলো লৈ বিদায় ৷
পতি পুত্ৰ মুখ দেখি পাই সুখ
আনন্দ সদা মুখনি,
প্ৰেমৰ প্ৰদীপ থাকে দিনে-ৰাতি
হৃদী পদ্মে থাকে জ্বলি ৷
চেনেহী ভাৰ্য্যাৰ লাৱণ্য স্বভাৱ
মুখৰ মোহিনী হাস,
ঘৰ এৰি আহিবৰ সময়ত
কিমতে এৰিলো আশ ৷
প্ৰিয়া জযমতী লাই-লেচাইৰ পুত্ৰ
আমাৰ সদা আশ্ৰয় ,
আমাৰ অবিহনে শত্ৰুৱে পীৰিব
দুখ পাব অতিশয় ৷
ভালৰ দিনত সবে বোলে ভাল
দুখ আপদ নাই,
দুখৰ দিনত সবে হয় কাল
মিতুৰেও শত্ৰু প্ৰায় ৷
গোবৰ মোৰ দেউতা সিদ্ধেশ্বৰী
আইতা
বন্ধুবৰ্গ যত ভাই,
ল'ৰাৰজাৰ ভয়ত পলায় আহি মোৰ
শদিয়াৰ অৰণ্যত ঠাই ৷
গোবৰ মোৰ দেউতা ৰাজপাট লভিলা
ঈশ্বৰক সাৰথি পায়,
ডাঙৰীয়া সকলে দেউতাক ভাঙিলে
নাছিলে তেওঁৰ গাত দায় ৷
প্ৰাণৰ পুতলী সতী জয়মতী
পুত্ৰ মোৰ লাই ঐ লেছাই,
তহঁতক এৰি মৰো মউ পুৰি
বিধিয়ে কি লিখিলে হায় ৷
তোক সতী বুলি শলাগ ললো মই
শান্তি দিছিলে তোক,
চিনি পাইও মোক দেখুৱাই নিদিলি
পেহা বুলি মাতিলি মোক ৷
কুকুৰাচোৱা চাউদাঙে শাস্তি
বিহিলে
দ পানীত জুবুৰীয়াই,
গিৰিয়েৰৰ বাতৰি ক ক'ত আছে
তোক এৰি দিম দায় ৷
গিৰিয়েৰৰ বাতৰি ক জয়মতী
গিৰিয়েৰৰ বাতৰি ক,
গিৰিয়েৰক দেখুৱাই দে জয়মতী
নিজৰ গা বচোৱাই ল ৷
এই বুলি কুকুৰাচোৱা চাউদাঙে
না না শাস্তি দিয়ে প্ৰায়,
তোৰ মুখ দেখি সবেও কান্দিলে
নকন্দা মানুহ নাই ৷
ল'ৰাৰজাই চাউদাঙক শাস্তি দিবলৈ
আদেশ কৰিলে টান,
" মাৰ এইক চাবুক মাৰ, এই চমটা
মাৰ এইৰ প্ৰাণ ৷ "
তোমৰ তুমাই পানীত জুবুৰীয়াই
হক এই জ্বলা কলা
কুমলীয়া বাঁহৰ পাবত চিৰি এচাৰি
যাৰ দুই কাণে শলা ৷
ল'ৰাৰজাৰ হুকুম পাই আকৌ চাউদাঙে
টানকৈ টঙালি বান্ধি,
নিৰ্দোষী জয়মতীক কোবাবলৈ
ধৰিলে
অথালি পথালি কৰি ৷
তেনেসময়ত নগাচাঙত থাকোতে
জেৰেঙাৰ বাতৰি পায়,
বেগাই গৈছিলো তোৰ ওচৰলৈ
হৃদয়ত তৰণি নাই ৷
নগাৰ ছাঙে পলায় ফুৰিছিলো
নাগিনীক বুলিলো বাই ,
নাগিনীৰ হাতেৰে ভাত খাই ফুৰিলো
কচু টেপুৰ পিতিকা খায় ৷
নগাৰ ডেকাহঁতক ককাই বুলি মাতিলো
গাভৰুক বুলিলো বাই,
এদিন নগাৰ ডেকা দুকুৰিমান গোট খায়
পাণ বেচিবলৈ যায় ৷
পাণ কচুৰ টেপু হোৰাত মৰাণ আদা
সবেও ললে বোজায়,
নগাৰ লগত গৈ পাণ বেচি বেচি
বকতা পালোগৈ যায় ৷
বাটৰুৱা মানুহক সুধো যাকে তাকে
তোৰ বাতৰি প্ৰায়,
বাটৰুৱা মুখে বাতৰি শুনিলো
লাহৰী তোৰ বিলায় ৷
বাৰে গোচৰীয়া, বাৰে বাটৰুৱা
ৰাজপথে আহে যায়,
সকলো মানুহে আহোতে যাওঁতে
তোৰ কথাকে গায় ৷
বিপদৰ বাতৰি পালো মই লাহৰী
উগুল থুগুল মনৰ ভাৱ,
মৰণলৈ আশ এৰিলো লাহৰী
আগতে দিলোগৈ দেখা ৷
বুলিলো তেতিয়া হেৰ' মানুহজনী
গিৰিয়েৰক দেখুৱাই দে ,
নিজে ৰক্ষা পৰ গিৰিয়েৰক দেখুৱা
দুখৰ পৰক ওৰ ৷
নগাৰ বেশ ধৰি গৈছিলো লাহৰী
তোক শাস্তি কৰা ঠাই,
আনে নেজানিলে ইংগিতত মাতিলি
মোৰ ফালে মুখলৈ চায় ৷
দুখৰ আঁউসীয়ে জয়মতীক ঢাকিলে
গৰ্ভত লুকালে জোনে,
মোৰ স্বামীক চিনি পাই মই
নেদেখুৱাও
এইবোৰক মাতিছে কোনে ৷
হেৰা পেহাদেউ যোৱাগৈ আঁতৰি
এৰি যোৱা এইখন ঠাই,
সৰহ পৰ থাকিলে দুখৰ দোল গছি
দুইলৈ লাগিব হায় ৷
তেতিয়া লাহৰী চাউদাঙে চিনিলে
খেদা মাৰি নিলে মোক,
সেয়েহে লাহৰী আৰু কিছু কথা
কবলৈ নেপালো তোক ৷
অগত্যা চন্দ্ৰ সূৰ্য্য আৰু দশদিশ পাল
সবাকো কৰিলো সাক্ষী,
প্ৰতিজ্ঞা কৰিলো ইয়াৰ প্ৰতিকাৰ
কৰিম সময়ত আহি ৷
পলাই গৈ লাহৰী নানা স্থানে ফুৰি
শদিয়াত ললোহি ঠাই,
বিপদৰ সময়ত এৰি থৈ আহিলো
কি দশা ঘটিলে হায় ৷
হে বিধি কি দুখ লিখিলা
তুমি মোক কৃপা কৰা,
দুখ সাগৰত পৰি তল গ'লো
চৰণে মোক উদ্ধাৰা ৷
ফুৰা তাৰা ধৰ্ম নাৰায়ণ
সত্য নাৰায়ণ তা ৰা ,
দুষ্ট ল'ৰাৰজাই মোক দুখ দিছে
উদ্ধাৰা উদ্ধাৰা ফু ৰা ৷
হায় জয়মতী মৰমী লগৰী
লাই লেচাই পুত্ৰ মোৰ,
দুষ্ট ল'ৰাৰজাই মাৰিলেনে কাটিলে
তাৰো গম নেপালো মই ৷
হে মোৰ বিধৱা সুভাগী আইতা
নেদেখিলো মুখ তোমাৰ,
তোমাক এৰি হ'লো দেশান্তৰী
দুখৰ সাগৰ ঘোৰ ৷
এই আদ্যোপান্ত ভাৱোতে ভাৱোতে
মাটিত পৰিলে হালি,
অধোমুখে পৰি গদাপাণি
মুখত লাগিল বোকাপানী ৷
দুই চকুলোৰে দুচকু ঢাকিলে
ধুঁৱলী কুঁৱলী হ'ল,
ফুৰা ফুৰা বুলি স্মৰণ কৰ
গদাপাণি থিৰেৰে ৰ'ল ৷
তেনে সময়ত চেপাৰ ওচৰত
খক্ খক্ শব্দ পায়,
যখিনী এজনীয়ে চেপাৰ মাছ উলিয়াই
কামুৰি চোবাই খায় ৷
ঔ টেঙা এটা মাৰি পঠিয়ালে
যখিনীৰ মুখলৈ চাই ,
যখিনী জনীৱে গদাক কলে পাছে
মূৰ তুলি মুখলৈ চাই ৷
হ'বা নৰপতি আছে অল্পদিন
এৰি যোৱা ইটো ঠাই,
এতেকে বুলি যখিনী জনীয়ে
অন্তৰ্ধান হৈ যায় ৷
তেনে সময়তে লাঙি গদাপাণিয়ে
উঠিলে আকাশীবাণী,
বন্দৰক সহায়লৈ হোৱা মহাৰজা
চিন্তা এৰা মহামানী ৷
পাছে গদাপাণী চেপা চাই আনি
বুঢ়া-বুঢ়ীক দিলেহি যাচি,
খিৰিংঅনী বুঢ়ীয়ে সিজাই পকাই
দিলে
চেনেহে কাটি বাচি ৷
ভাত পানী খাই লাঙি গদাপাণীয়ে
বুঢ়া-বুঢ়ীক বিদায় ললে,
গাত লুকাই থকা দোষ ক্ষমা খুজি
নিজৰ পৰিচয় দিলে ৷
দিয়া মোক বিদায় যাওঁগৈ ভটিয়াই
সহায় সাৰথি খুজি,
ফুৰাৰ সহায় লৈ সাৰথি বিচাৰি
মাৰো ল'ৰাৰজাক খুচি ৷
বুঢ়া-বুঢ়ী বোলে শুনা গদাপাণি
নকৰিবা আৰু ভয়,
শত্ৰুক সংহাৰি তুমি ৰজা হবা
জানিলো তোমাৰ জয় ৷
বুঢ়া-বুঢ়ী বাণী শুনা গদাপাণি
যেবে তুমি হবা ৰজা,
পো জী নাই দুখে আছো খায়
আমাৰ মুখলৈ চাবা ৷
বোলে গদাপাণি কিনো বোলা বাণী
তোমালোক মোৰ আই বোপাই,
তোমালোকৰ ধাৰ সুজিব নোৱাৰো
যিমাম মৰম আছো পায় ৷
এই বুলি কৈ লাঙি গদাপাণি
বুঢ়া-বুঢ়ীক বিদায় লৈ ,
ভাটিলৈ ভটিয়াই যাবলৈ ধৰিলে
ফুৰা তাৰাক শিৰত লৈ ৷
কপিৰাইত © বাই "মাদুৰি"ৰ হৈ নিতুপন বৰগোহাঁই দ্বাৰা সৰ্বস্বত্ব সংৰক্ষিত ।